Mimo doskonałego wykształcenia i ogromnego talentu, a co za tym stoi zasłużonych sukcesów na międzynarodowych wystawach malarskich życie Olgi Boznańskiej okazało się dla niej samej pasmem osobistych nieszczęść i porażek. Z czego największym bodaj bólem było zupełne niedocenianie je twórczości przez rodzimą publiczność.
Urodziła się w Krakowie jako córka inżyniera i spolszczonej Francuzki. Rodzice zadbali o odpowiednie wykształcenie Olgi i jej siostry Izabeli zarówno w kierunku ich uzdolnień jak i ogólnym, dzięki czemu artystka władała biegle kilkoma językami. Z racji płci nie mogła podjąć nauki na Akademii Sztuk Pięknych, dlatego jej edukacja artystyczna ograniczała się do indywidualnych, prywatnych lekcji u artystów. W Polsce byli to Kazmierz Pochwalski i Adrian Baraniecki. Od 1896 roku Boznańska kształciła się z kolei w Niemczech, w Monachium m.in. u Karola Krichendorfa i Wilhelma Durra. Tam wynajęła swą pierwszą pracownię i otrzymała pierwsze zamówienia, także tam jej sztuka rozwinęła się znacząco dzięki studiom najwybitniejszych artystów współczesnych. W 1898 roku artystka przenosi się do Paryża, gdzie mieszkać będzie do śmierci.

	Dom, przy ulicy Piłsudskiego, w którym Olga Boznańska mieszkała w Krakowie.

Na pobyt w Paryżu przypada okres największej pomyślności artystycznej i materialnej artystki. Jej prace były nagradzane na wystawach na całym świecie, Societe Nationale des Beaux-Arts w 1904 roku zaliczył ją w grono swych członków, a w 1910 roku otrzymała Francuską Legię Honorową. Jakby w kontraście do tych honorów jej sztuka w Polsce nie zdobyła nigdy szacunku i zrozumienia wśród szerszego grona odbiorców, ani większych wyróżnień, co artystka, bardzo związana z ojczyzną przeżywała jako osobista porażkę.
Zagranicznym nagrodom towarzyszył szeroki potok zamówień na jej prace, które zamawiały rządy szeregu państw, dwory monarsze i osoby prywatne. Jednak już w latach trzydziestych XX wieku popularność dzieł artystki zaczęła maleć. Do tego stopnia, że w 1934 roku powstał w Polsce honorowy komitet "Opieki nad Boznańską", który zabiegając o zamówienia jej obrazów ze strony państwa polskiego wspierał artystkę znajdującą się już wtedy w ciężkiej sytuacji, a w 1938 roku odniosły skutek zabiegi komitetu o odznaczenie artystki Orderem Polonia Restituta.
Ostatnim wielkim wyróżnieniem dla Olgi Boznańskiej było Grand Prix na Expo w Paryżu w 1937 roku w dziedzinie malarstwa.
Coraz gorzej miała się sama artystka osłabiona pasmem tragedii z jakim przyszło jej się kolejno zmierzyć - śmiercią ojca, zerwanymi zaręczynami, ciężką chorobą psychiczną siostry, a w końcu jej samobójczą śmiercią. Nie bez znaczenia dla stanu zdrowia malarki była także inwazja faszystowskich Niemiec na Polskę i upadek ojczyzny. Ciężką sytuację finansową poniekąd spowodowała także dobroć jej serca, która kazała wspierać każdego proszącego ją o pomoc, nie bacząc na ewentualny zwrot tejże pomocy, przez co nierzadko była wykorzystywana przez takich, którzy jej pomocy wcale nie potrzebowali.
Zmarła 26.10.1940 w Paryżu w biedzie i zapomnieniu.

Prace Olgi Boznańskiej są bardzo rozproszone, zdobią szereg kolekcji na całym świecie, w szczególności prywatnych oraz większość ważniejszych muzeów w Polsce, najwięcej dzieł znajduje się w zbiorach placówek w Krakowie i Warszawie.