Urodził się 30 sierpnia 1925 roku we wsi Łaszuki, powiat Postawy na Wileńszczyźnie. W lipcu 1944 roku, w wieku 19 lat, został zmobilizowany i wcielony do II Armii Wojska Polskiego, z którą przeszedł cały szlak bojowy.

W latach 1946–1952 pełnił zawodową służbę wojskową. Równocześnie uczył się w Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym dla Dorosłych w Przemyślu. W 1950 roku zdał maturę i zgodnie z zainteresowaniami zapisał się do ogniska sztuk plastycznych przy Miejskim Domu Kultury w Przemyślu.

Za zestaw prac eksponowanych w 1951 roku na Ogólnowojskowej Wystawie Żołnierzy Plastyków zdobył I nagrodę w dziale malarstwa oraz zgodę władz wojskowych na podjęcie studiów w Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Katowicach. W następnym roku, po zwolnieniu z wojska, kontynuował studia artystyczne w Akademii Sztuk Plastycznych w Warszawie na Wydziale Malarstwa, w pracowni znanego polskiego kolorysty profesora Eugeniusza Eibischa.

W 1956 roku otrzymał dyplom artysty plastyka w zakresie malarstwa. Po ukończeniu studiów osiadł w Mikołowie i został nauczycielem przedmiotów artystycznych w szkolnictwie pedagogicznym w Katowicach: w Technikum Wychowania Fizycznego, Studium Nauczycielskim, Okręgowym Ośrodku Metodycznym oraz Instytucie Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych, uprawiając równocześnie własną twórczość malarską.

Po studiach wstąpił do Związku Polskich Artystów Plastyków. Włączył się w nurt życia artystycznego i organizacyjnego katowickiego środowiska plastycznego. Uczestniczył we wszystkich niemal wystawach i konkursach malarstwa okręgu katowickiego oraz w najważniejszych ekspozycjach ogólnopolskich i zagranicznych. Pełnił wiele funkcji we władzach związkowych, w okresie od 1967 do 1972 roku był prezesem Zarządu Okręgu ZPAP w Katowicach.

W 1974 roku zrezygnował z pracy pedagogicznej, przeniósł się do Katowic i poświęcił wyłącznie malarstwu.

Po rozwiązaniu ZPAP w latach 1984–1991 działał w nowo powstałym Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików. W 1986 roku przeszedł na emeryturę.

Zmarł 6 lutego 2002 roku w Katowicach.

Był odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Dwukrotnie, w 1972 i 1982 roku, otrzymał Nagrodę Wojewódzką, a w 1985 – Nagrodę II stopnia Ministra Kultury i Sztuki.

Prace artysty znajdują się w zbiorach wielu muzeów m.in.: Muzeum Narodowego oraz Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie, Muzeum Ziemi Przemyskiej w Przemyślu, Muzeum Śląskiego i Muzeum Historii Katowic w Katowicach, muzeów w Bielsku-Białej, Chorzowie, Raciborzu, Niedzicy i Tarnowskich Górach, w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie, BWA w Katowicach i Galerii Miejskiego Domu Kultury w Mikołowie oraz w wielu instytucjach państwowych i w kolekcjach prywatnych w kraju. Za granicą prace Olgierda Bierwiaczonka znajdują się m.in. w Galerii Uffizi we Florencji oraz w kolekcjach prywatnych w Anglii, Danii, Francji, Kanadzie, Niemczech i USA.

*autorka tekstu jest komisarzem wystawy prac artysty, która prezentowana będzie w Muzeum Śląskim w Katowicach do czerwca 2007
>> więcej na temat wystawy

Zawsze starałem się być szczery, moje prace rodziły się głównie z moich przeżyć, odczuć i refleksji, z przesłanek bardziej emocjonalnych niż racjonalnych, a o wyborze motywu i jego formalnym, malarskim opracowaniu, jak również o ostatecznym wyrazie zadecydowały moja indywidualna wrażliwość i poczucie ekspresji. Każdej mojej pracy – wypowiedzi starałem się dać formę klarowną i czystą, prostą i jasną,
zrozumiałą dla każdego, kto zechce poświęcić im choć trochę uwagi i przyjrzeć się im dokładniej. (1978)