Wyobrażam sobie jak trudno jest dzisiaj artystom wyróżnić się z tłumu. Wiele razy słyszałam historie o zbiegach okoliczności, rzadziej o talencie. Jednak najszczęśliwiej jest znaleźć i jedno i drugie. Tak jak spotkało to Magdalenę Abakanowicz.

Robisz się dumny, kiedy będąc tak daleko od ojczystego kraju, nagle ktoś zaczyna mówić o nim, i to w samych superlatywach. Taka sytuacja przytrafiła mi się ostatnio w listopadzie, kiedy Magdalena Abakanowicz otwierała swoją nową instalację w Parku Grant w Chicago.

Eugeniusz Zak urodził się w Mohylnie, 15 grudnia 1884. Kilka lat później rodzina przeniosła się do Warszawy, gdzie ukończył szkołę handlową. W roku 1902 Zak wyjechał na studia do paryskiej Ecole des Beaux-Arts, gdzie uczęszczał do klas Jean-Leon Gérôme i Albert’a Bernard’a. Dużo podróżował. Zwiedził Rzym, Mediolan oraz Florencję. W Monachium spotkał Vasily Kandinsky’ego, Leopolda Gottlieba i Alfonsa Karpińskiego, którzy pozostaną jego wielkimi przyjaciółmi do końca jego życia.

Muzeum Polskie w Ameryce po kilkunastu latach starań, zostało założone w Chicago przy Zjednoczeniu Polskim Rzymsko-Katolickim w 1937. Jego pierwszorzędnym zadaniem miało być "gromadzenie dokumentów polskich i polonijnych, dla przyszłych pokoleń oraz szerzenie respektu dla Polaków w Ameryce".

Krakowscy księża Misjonarze dysponują z całą pewnością jednym z najcenniejszych zbiorów bibliotecznych w kraju, jak i cennym zbiorem obrazów. Najokazalsze dzieła sztuki prezentują konsekwentnie w swoim klasztornym muzeum, doskonale i profesjonalnie zorganizowanym.
Ze stałych eksponatów na pewno wyróżnia się w nim arcydzieło polskiej sztuki portretowej, które zna każdy Polak i obraz kluczowy dla zjawiska tzw. Portretu Sarmackiego - "Portret Stefana Batorego", autorstwa Marcina Kobera z 1583 roku.

Równie konsekwentnie są w muzeum prezentowane skarby klasztornej biblioteki.
Tym razem muzeum otwiera swoje podwoje, aby zaprezentować kolekcję egzemplarzy Biblii.

"Co najlepsze, wszystko Polsce zostawił./ A Krakowowi serce jak jabłko na dłoni;/A skonał w Norymberdze". Tym lapidarnym trójwierszem Konstanty Ildefons Gałczyński skwitował w swym "Poemacie o Wicie Stwoszu" biografię genialnego mistrza z Norymbergi. Najnowsza wystawa dorobku rzeźbiarza w Muzeum Narodowym w Krakowie jest doskonałym przykładem na to, że sztuka prawdziwego geniusza posiada zawsze jedną cechę szczególną - inspiruje innych artystów. Specyfika Stwosza polega na tym, że będąc przez wieki w Polsce jako postać zapomnianym nadal inspirował artystów perfekcyjną formą swoich prac.

Jeśli kiedykolwiek w sztuce polskiej był artysta, którego można by przyrównywać do najwybitniejszych mistrzów epoki baroku to był nim Daniel Schultz młodszy. Jego niesamowite w malarskiej kreacji obrazy są sensacja każdej zagranicznej wystawy, na którą trafiają. Zdaje się, że Schultz mógłby spotkać się Rembrandtem jak równy z równym.

O Annie Fornelskiej Juliusz Joniak powiedział kiedyś, że "ma klucz do tajemniczego ogrodu". Istotnie Jej malarstwo ma w sobie jakiś nieopisywalny nastrój, odzwierciedla pasję artystki oraz tajemnicę, którą poprzez niesamowicie wyrafinowaną formę malarską i kolorystyczną swych obrazów chce jakby wyjawić widzom. Fantazja Anny Fornelskiej zaś wydaje się być nadal niewyczerpaną i nadal nie opuszcza jej obrazów.